معرفی مجموعه شعر
«عاشقانه هایی که می خندند»
سروده‌ی: فرامرز محمدی پور
نشر: آوای غزل/۱۳۹۷

✍اکبر اکسیر

درد این خانه زیاد است

سه شنبه ۱۰ مهر ۱۳۹۷/روزنامه اطلاعات

هنرمندان،هرجای جهان که باشند، اول شاعرند، بعد عکاس و نقاش و هنرپیشه و خواننده و …. شعر، ذاتی هنرمند است. هنر مادرزادی مثل قلوی دوم که از ناف مادر آویزان می شوند تا حلاج وار آویختگی باورهای خود را از جهان و جان به تمرین بنشینند.
در پژوهش های روان شناسانه، به این نتیجه رسیده اند که مادر هنرها شعر است. هرشاعر می تواند یک یا دو هنر را همراه داشته باشد. عکاس یا گرافیست، خطاط یا نقاش، هنرپیشه یا خواننده باشند و به مرور ایام دست از شعر بکشند و هنر دوم را ارتقا دهند.
و گاه دیده شده است که یک شاعر، همزمان نقاش هم هست؛ مثل سهراب سپهری که در حراج های معروف پولشویی(!) نقاش معتبری هست، اما در کتاب های درسی شاعری مثل آب روان.
گروهی دیگر از شاعران پیر و جوان، به کارهای فرهنگی مشغول اند؛مثلاً اگر از شعر خسته شدند، منتقد ادبی، ناشر، سردبیر روزنامه نگار و طراح گرافیک و نویسنده می شوند. نمونه های زیادی داریم که می توان نام برد.
اما یادمان باشد، آن لذتی که شعور شاعری دارد، در هیچ یک از هنرها نیست. چون فقط شعر است که برخلاف سابقه هزار ساله با پول رابطه چندانی ندارد و اگر چندتایی پیدا می شوند که به جوایز مسکوک ِمشکوک جشنواره ها آلوده شده اند؛ آنها نیز روزی توبه می کنند و شعر را فقط به خاطر شعر ادامه می دهند.
مهمان نقدینه این هفته، از فعالان فرهنگی استان گیلان است که اول شاعر است، بعد معلم و روزنامه نگار و ناقد و ناشر. عمری در روزنامه «نسیم رشت»به معرفی شعر شاعران گیلان پرداخته، همیار شعر فرانو بوده،از لنگرود شعر برخاسته،هرگز جانب اهل ادب و اخلاق را رها نکرده ودر هر موقعیتی و در هر وضعیتی شاعر مانده است.
«فرامرز محمدی» را می گویم که این روزها با تأسیس انتشارات «آوای غزل»،خدمات فرهنگی خود را تکمیل کرده است. آوای غزل با چندین کتابی که منتشر کرده، می رود تا مثل فرهنگ ایلیا، جایگاه ویژه ای در شعر گیلان داشته باشد. امید که در این شرایط بحرانی کاغذ و نشر کتاب، یار و یاور صنعت شریف نشر باشد و کارنامه درخشانی از تولیدات فرهنگی استان و کشور ارائه نماید.
شاعران و نویسندگان زیادی داریم که هنوز کتاب اول خود را به چاپ نرسانده اند؛ مثل آقای میرزا نژاد. پس باید که به یاری شاعران جوان بشتابند. فرامرز محمدی پور از شاعران شناخته شده گیلان است که در حوزه غزل و شعر نیمایی و سپید، آثار ارجمندی به چاپ رسانده است.
شعر محمدی پور، از سادگی و صفای خاصی برخوردار است. او در این مجموعه، شعرهای آزاد خود را منتشر کرده؛ کوتاه و هر شعر در چند اپیزود از طبیعت زادگاهی، از زبان برگ و درخت و پرنده و باران، از نوستالژیای مَلَس رویا و خاطره. او شاعر فقر و دلتنگی است. برای مردم درد آشنا ترانه می خواند:
حصیر بافی مادرم را سفره می داد هرچند دستش خالی روزگار گرمی داشت دوشادوش همدلی نجیب تر از باران و دلی، رودارود یکرنگی!
در این مجموعه، محمدی پور اغلب شعرها را در چند شماره اجرا کرده است. به دو نمونه از بارانی های این شاعر توجه فرمائید:
کنار جاده دست تکان می دهد برای باران ناگهان شقایق، آیینه می شود.
باران نمی بارد، شعر با واژه واژه عطش می رقصد. مردم آستارا تکیه کلامی دارند که می گوید: زورناچی باشی و عروسی خودت… و این مثل در مورد جناب محمدی پور صدق می کند. ناشر باشی و کتاب خودت.
امید است دیگر شاعران را هم مثل خودت بنوازی!طرح جلد،صفحه آرایی،انتخاب شعرها،نوع حروف،می تواند در موفقیت یک مجموعه مؤثر باشد:
از شعر ممنونم و گرنه تابلو می شدم با این همه نگرانی.
مجموعه عاشقانه هایی که می خندند در دو فصل، این بازی همیشه هست و الهام لحظه ای تدوین شده که از بخش دوم چند لحظه تقدیم می شود:
شعر برای گریه‌ گریه برای شعر درد این خانه زیاد است.

خیابان شلوغ،آدم ها حیران، تعارف نخ نما، چه ساده دورنگی حراج می شود.
روز قشنگی است ایستاده بر پل خشتی شعر می نویسم در راه پشته فرود می آیم کودکی هایم هنوز تاب می خورند.
ـ فرامرز جان؛ الهی که فرامرز شوی!