ذات شعر عاشقانه‌ی اجتماعی است که بر پیشانی شعرمشروطه با بسامد بالایی جلوه‌گری می‌کند.

شاعران مشروطه بنا به ضرورت، شعرشان اجتماعی بود تا مردم را برای پیروزی در انقلاب مشروطه تهییج کنند و «شیون فومنی» نامدارترین شاعر اجتماعی گیلان عصر حاضر است و فرآیند اسطوره‌های ملی سبب شد وی به عنوان شاعر اجتماعی کارنامه‌ی درخشانی را به یادگار گذارد.
باید مردم را با شعر آشتی داد، نزاع‌های حاشیه‌یی را در شعر کنار گذاشت و بی‌تردید هرچه باشد جوهر و شعریت درباب شعر، حرف اول را می‌زند و حاشیه‌پذیر نیست.
«شمس لنگرودی» در مورد ویژگی‌های شاعران اجتماعی بر این عقیده است که:
«باید به‌دنبال آن باشیم که در شعرهای‌مان به نماد بشری توجه بیش‌تری کنیم.»
بنابر این درنگی بر شعر اجتماعی نشان می‌دهد شاعر امروز بایستی از عاشقانه‌هایی بگوید که طعم «اجتماعی» می‌دهند، طعمی که مردم از آن ترکیب‌هایی را در ذهن تثبیت کنند و گاه‌گاه به مرور و بازخوانی بنشینند، چنان‌که «سهراب سپهری» با زبان شعر، زندگی را رنگ اجتماعی زد و بهترین‌ها را به آفرینش نشست.
و نکته‌ی آخر این‌که شعر لطافتی از لحاظ زبانی و مفهوم دارد که اگر صمیمی آینه شود، بی‌تردید عاشقانه‌یی خواهد بود که شاعر، عشق اجتماع و زندگی را ارزانی همگان می‌کند، بر خلاف نظر برخی که می‌پندارند شعر مخاطب خاص دارد.