خدا قوت بدی گیل مردان و گیل زناکانه

نامی که همواره با درد و رنج بسیار درآمیخته و نبود آن بر سر سفره ایرانی شاید زندگی را غیر ممکن نکند اما بسیار سخت و دشوار می‌کند.

برنجی که حاصل مشقت‌های شیرزنانی است که پا به پای مردان و در اوج سختی اما دلی پرنشاط و چهره‌ای خندان نشاء برنج را بر پهنه شالیزارهای گیلان می‌کارند.

زنانی که مانند تمام هم‌نوعان خود حق حیات و عمر طبیعی را دارند اما به‌علت نوع شغل سختشان و قرار گرفتن در معرض آب‌های آلوده و انواع سموم و کودهای شیمیایی دچار پیری و فرسودگی زودرس شده و از انواع بیماری‌های مزمن مفصلی و پوستی رنج می‌برند. این در حالی است که اکثر آنها از طبقه ضعیف جامعه بوده و تنها چشم امیدشان به فصل برداشت و فروش محصول است.

آنان هر روز با آغاز فصل نشاء برنج که از اوایل اردیبهشت‌ماه آغاز و به مدت دو ماه ادامه می یابد، از سپیده دم صبح تا غروب آفتاب در شالیزارها در داخل آب گل آلود کار نشاء را انجام می دهند، کاری که بسیار سخت، طاقت‌فرساست.

زنان گیلانی نه دوشادوش مردان بلکه پیش‌تاز آنان، وارد زمین‌های کشاورزی می‌شوند و با به جان خریدن آسیب‌هایی که سلامت آن‌ها را به خطر می‌اندازد، بی‌آنکه بهره‌مند از اقدام‌های حمایتی باشند، بار سنگین تولید برنج را به دوش می‌کشند.

عکس/تسنیم